Sunday, March 13, 2011

ကၽြန္မနဲ႕ငလ်င္

၁၁ရက္ေန႕ ေသာၾကာေန႕ ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေပါ့ .. ကၽြန္မေမေမနဲ႕ဖုန္းေျပာေနခဲ့တာ .. ေမေမ့ကိုသတိရေနလို႕ေလ .. လူကအလုပ္ထဲမွာဆိုေတာ့ ၾကာၾကာလည္း ဖုန္းေျပာလို႕မရ .... ဖုန္းခ်ရံုရွိေသး ... ငလ်င္စလႈပ္လာပါတယ္ ... ေအာ္ လႈပ္ေနတယ္ဟဲ့ေပါ့ .... ကၽြန္မ ရင္ထဲေၾကာက္စိတ္လံုး၀ကို မရွိခဲ့တာပါ .. တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ နည္းနည္းၾကမ္းလာပါတယ္ .. ရံုးကဂ်ပန္မေလးတေယာက္က ေတာ္ေတာ္ကိုေၾကာက္လို႕ ရံုးေပၚမွာတင္ ေအာ္ဟစ္ေနတာ သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး ရီခ်င္စိတ္က ျဖစ္ေသး .. ဆိုးတယ္ေနာ္ ... လူ႕စိတ္က .. ဂ်ပန္ျဖစ္ျပီး ငလ်င္ေၾကာက္ရသလားေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ ေျပးဆင္းၾကေဟ့ဆိုတဲ့ေအာ္သံထြက္လာတာနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းလည္း စၾကမ္းလာျပီေလ .. အဲ့ဒါနဲ႕ ကၽြန္မလည္း ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႕ ဖုန္းနဲ႕ကေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ ယူုျပီးဆင္းရပါေတာ့တယ္ .. ပိုက္ဆံအိတ္ဆိုေပမယ့္ ေ၀ါ့လက္ပါ .. အထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသားကဒ္နဲ႕ ဘဏ္ကဒ္နဲ႕ ပိုက္ဆံနည္းနည္း .. မိသားစုဓာတ္ပံုေပါ့ေလ ..

ကၽြန္မတေယာက္ထဲဆင္းေျပးလို႕မရျပန္ဖူး .. စလႈပ္ကထဲက ေအာ္ဟစ္ေနေလတဲ့ ဂ်ပန္မေလးကို ဆြဲေျပးရတာ .. သူကလမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ . ေအာက္ကိုေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ေျမၾကီးေပၚမွာ လူးေနေလရဲ႕ေလ .. ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနရွာတာ . သူ႕ၾကည့္ရင္းနဲ႕ သနားလာတာေပါ့ .. ပထမဦးဆံုး စလႈပ္တာဆိုေတာ့လည္းေလ .. ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးမွာလည္း တိုက္ေတြ ကားေတြက လႈပ္လို႕ ယိမ္းထိုးလို႕ .. ကၽြန္မ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သလို တအံ့တၾသေငးေနမိတယ္ .. အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းေတြအားလံုး စပိတ္သြားပါျပီ .. အင္တာနက္ကေတာ့ ရေနေသးတယ္ .. အခုခ်ိန္ထိပါပဲ .. ကၽြန္မတို႕ဆီမွာလည္း LIVE သတင္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ လႊင့္ေပးေနခဲ့ေတာ့ နားေထာင္ေနရင္း တအံ့တၾသေပါ့ ..

အဲ့ဒါနဲ႕ ပထမတၾကိမ္ညိမ္သြားေတာ့ အေပၚကိုျပန္တက္လာခဲ့ပါတယ္ .. ေအာ္ ဒီတခါေတာ္ေတာ္ျပင္းလိုက္ပါလားေပါ့ .. ၃မိနစ္ေလာက္ပဲျခားပါတယ္ ... ဒုတိယတၾကိမ္ ထပ္လႈပ္လာျပန္ပါတယ္ .. ဒီတခါ နည္းနည္းပိုၾကမ္းတာမို႕ ကၽြန္မေျပးဆင္းရျပန္ပါျပီ .. ကယ္ဆယ္ေရးနဲ႕ အေဖာ္ျဖစ္ေနတဲ့ကၽြန္မ .. ဒီတေခါက္မွာလည္း ဒူးတုန္ေနတဲ့ ေနာက္ထပ္ဂ်ပန္မတေယာက္ကို တြဲဆင္းရျပန္ပါတယ္ .. ကၽြန္မတို႕နဲ႕ သိပ္မေ၀းတဲ့ အိုဒိုင္းဗားမွာ ဆူနာမီစျဖစ္ေနျပိတဲ့ .. ငေဟ့ာက အြန္လိုင္းကေန လွမ္းေျပာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ေတြ ရံုးကတီဗြီကို အေျပးအလႊားဖြင့္ရျပန္တာေပါ့ .. ဖြင့္ထားခဲ့ျပီး ေအာက္ဆင္းေျပးရျပန္ပါတယ္ .. ေအာက္မွာေတာ့ တကယ့္ကို ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြအားလံုး ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေနၾကတာ . ေနာက္ .. ကၽြန္မလက္ရွိေရာက္ေနတဲ့ ကာစတန္မာဆိုက္က သူေဌးရပ္ကြက္လုိ႕ ေျပာလို႕ရတာမို႕ .. တိုက္ေတြကငလ်င္ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေအာင္ ေအာက္ေျခမွာေသခ်ာစီစဥ္ထားတာေတြပါ .. ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ တိုက္တလံုးကလြဲလို႕ပါပဲ .. စီစဥ္ထားတဲ့တိုက္ေတြက မျပိဳတာ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားေပမယ့္ တိုက္တလံုးလံုးကို လႈပ္ယမ္းမႈအားက ပိုမ်ားပါတယ္ .. အက္ရွင္ကားတကားကို ၾကည့္ေနရသလို တအံ့တၾသနဲ႕ပါပဲ .. ညိမ္သြားျပန္ေပမယ့္ ေလေတြတအားၾကမ္းလာျပီး အရမ္းခ်မ္းလာပါတယ္ .. အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငလ်င္ျငိမ္တာနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ ျပန္တက္ေျပးရတာပါပဲ ...

အဲ့ဒါနဲ႕တတိယတေခါက္ထပ္လႈပ္ျပန္တယ္ .. ဒီတခါနဲ႕ ေနာက္တၾကိမ္ကအျပင္းဆံုးပါပဲ .. ဘယ္လိုမွကို ရပ္ေနလို႕မရေအာင္ ၾကမ္းတာပါ .. ဒါေတာင္ကၽြန္မတို႕ ေနတဲ့ေနရာက တိုက်ိဳျဖစ္တဲ့အျပင္ ငလ်င္ဗဟိုခ်က္မဟုတ္ပါဖူး .. ရံုးကဂ်ပန္မေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေအာ္ဟစ္ျပီး ေၾကာက္လန္႕ေနပါျပီ .. ကၽြန္မတကယ့္ကို ငလ်င္ေလးၾကိမ္လံုးထိ မေၾကာက္ခဲ့ပါဖူး ... ေၾကာက္စိတ္လံုး၀ကိုမရွိခဲ့တာပါ .. ဆိုးလိုက္တဲ့ကံရယ္ေပါ့ေနာ္ .. အဲ့ဒီခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကို စိတ္ပူတဲ့ က်ဴးပစ္ကခ်စ္ေသာေမာင္ႏွမေတြက သတင္းစေမးေနၾကတာ ျပန္ေျဖရတာနဲ႕ ကၽြန္မေၾကာက္ဖို႕ ေမ့ေနေလာက္ေအာင္ပါပဲ .. အိမ္က ကၽြန္မရဲ႕အကိုကလည္း ေမေမကဖုန္းဆက္လုိ႕ဆိုျပီး အြန္လိုင္းေရာက္လာပါတယ္ .. စိတ္မပူဖို႕ဖုန္းဆက္ခ်င္ေပမယ့္ ဖုန္းလိုင္းအားလံုးကျဖတ္လိုက္ပါျပီ .. ရထားလိုင္းအားလံုးလည္း ပိတ္သြားျပီမို ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ရံုးမွာပိတ္မိသြားတဲ့ အေျခအေနေပါ့ .. အိမ္ကိုလည္း စိတ္မပူဖို႕ အြန္လိုင္းကေနလွမ္းေျပာ .. ကၽြန္မ မေသေသးဖူးေပါ့ ...

ညေန၆နာရိထိုးခါနီးေလာက္မွာေတာ့ ရံုးကကားနဲ႕ျပန္ပို႕ေပးဖို႕စီစဥ္ေပးၾကပါတယ္ .. ကၽြန္မလည္း အြန္လိုင္းမွာရွိေနတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကို တတ္ႏိုင္သေရြ႕ အျမန္သတင္းပို႕ျပီး .. ျပန္ရတာေပါ့ .. ရထားမရွိေပမယ့္ ကားနဲ႕ပို႕ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေနာ္ .. ကၽြန္မအထင္တက္တက္စင္လြဲေတာ့တာပါပဲ ..
ညေန၆နာရီထိုးခါနီးစထြက္တဲ့ကားဟာ ညဆယ္နာရီခြဲတဲ့ထိ ႏွစ္ဘူတာစာေလာက္ပဲ ေရြ႕တဲ့အျပင္ ကားအားလံုးပိတ္သြားတာမို႕ ထိုင္ေစာင့္ရံုမွတပါးပါပဲ .. ကၽြန္မတို႕လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပင္ပန္းလာျပီမို႕ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ၾကစို႕ေပါ့ .. ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနားက ဘာစတိုးဆိုင္မွမရွိတဲ့ျပင္ ရွိတဲ့ေနရာေတြမွာလည္း ေရနဲ႕ အစားအေသာက္အားလံုး ကုန္သြားပါျပီ .. ကၽြန္မ အဲ့ဒီက်မွ ဒုကၡစေရာက္ေတာ့တာပါပဲ ..

ကၽြန္မအရမ္းပင္ပန္းလာေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဖူး လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့မယ္ . မဲတင္းျပီးေလွ်ာက္ေပေတာ့ေပါ့ . တသက္နဲ႕တကိုယ္ အဲ့ေလာက္မ်ားတဲ့လူတန္းဒီတခါ ျမင္ဖူးတာပါပဲ .. တနာရီနီးပါးေလွ်ာက္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ မဂၤလာသတင္းၾကားရတာ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ ရထားလမ္းမ်ားျပန္ဖြင့္ျပီတဲ့ .. ကိုယ့္ရထားက မဖြင့္ေသးေတာ့ ေစာင့္ေပဦးေပါ့ .. အဲ့ဒါနဲ႕ ကၽြန္မတို႕စီးမယ့္ရထားလမ္းလည္း ျပန္ဖြင့္တယ္ဆိုေရာ ၀မ္းသာလိုက္တဲ့ကၽြန္မ .. ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ .. ဖုန္းကလည္း ရလိုက္မိလိုက္ စျဖစ္လာပါတယ္ .. ကၽြန္မရဲ႕ ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ စိတ္ပူရေသးတာမို႕ .. ကၽြန္မ လက္လွမ္းမီသေလာက္ လိုက္ဆက္သြယ္ရင္း ရံုးခ်ဳပ္ကိုလည္း သတင္းပို႕ေနရပါတယ္ .. ဖုန္းက အိုင္ဖုန္းျဖစ္ေနတာ ကံတခုေကာင္းတယ္ေျပာရပါမယ္ .. စကိုက္မွာ သတင္းပို႕လို႕ရေနပါတယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကၽြန္မစီးရမယ့္ဘူတာကိုေရာက္ေတာ့ ... ျမတ္စြာဘုရား .. ဘူတာၾကီးျပည့္လွ်ံေနပါ့လား ....

တန္းစီေစာင့္ေနရာကေန တြန္းရင္းၾကိတ္ရင္း အနင္းခံရရင္းနဲ႕ပဲ ကၽြန္မရထားေပၚကိုေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ .. ႏွစ္စီးေျမာက္အစင္းမွာေပါ့ .. ရထားေပၚရမွ ကၽြန္မဒုကၡေရာက္ေတာ့တာ .. ကၽြန္မအရပ္က အေမေမြးတိုင္းပုတဲ့ျပင္ လူက အဲ့လိုၾကပ္တဲ့ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ပါဖူး .. ေရေတာင္မေသာက္ထားရတဲ့ကၽြန္မ .. မ်က္လံုးေတြပါ ျပာခ်င္လာတာပါ . ကၽြန္မဘယ္လိုမွ ရပ္မရတာမို႕ ေဘးက ဂ်ပန္အဖိုးၾကီးရဲ႕လက္ကို အတင္းကိုဖက္ထားရပါတယ္ .. သူလည္းေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနပံဳေပမယ့္ အေျခအေနဆိုးေနပံုရတဲ့ကၽြန္မကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီခဲ့တဲ့သူပါပဲ ..

[ ..... ]

3 comments:

sosegado said...

အဆင္ေျပ ေကာင္းမြန္စြာ ျပန္ေရာက္ အႏၱရယ္ကင္းတယ္ ဆုိလုိ႔ဝမ္းသာပါတယ္၊ ဂ်ပန္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔အေဖခုထိရွာ မေတြ႔ေသးဘူးတဲ့။

မီးငယ္ said...

ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အေဖ အျမန္ဆံုးျပန္ရွာေတြ႕ပါေစရွင္ ...

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ညီမေလးေရ... ငလ်င္ဒဏ္ကို ခံလုိက္ရသူေတြထဲမွာ ပါတယ္လို႔သိရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ တဆက္ထဲ ဘာမွ ေဘးအႏၲရာယ္ႀကီးႀကီး မျဖစ္ခဲ့တာကိုလည္း ဝမ္းသာမိပါတယ္။ က်န္းမာ ေဘးကင္းပါေစ ညီမေလး မီးငယ္...

Post a Comment

ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။