Wednesday, August 24, 2011

အမွတ္တရ ဆရာမ

ငယ္ငယ္ေလးထဲက မိဘနဲ႕မျခား ေကာင္းခဲ့တဲ့ ဆရာဆရာမေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသလို မွတ္မွတ္ရရ စိတ္ထဲမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ( အဲ့တုန္းကေတာ့ ဆိုးတယ္လို႕ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ ) ဆရာမတေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီက်ဴးပစ္မွာ ရွိရင္ေတာ့ အဲ့ဒီဆရာမကို သိၾကမွာပါ။
ဆရာမက အပ်ိဳၾကီး၊ အရမ္းအရိုက္ၾကမ္းတာ၊ အရမ္းပါးစပ္ၾကမ္းတာကို သိပ္ဂုဏ္ယူတဲ့ဆရာမ၊ ဆံပင္ကို အျမင့္ၾကီး ေခါက္တင္ထားျပီးေတာ့ ၾကိမ္လံုးၾကီးတရႊမ္းရႊမ္းနဲ႕ေပါ့။

ကိုယ္ကလည္း ေက်ာင္းမွာ Top Ten စာရင္း၀င္၊ ဆရာဆရာမေတြက စာေတာ္လို႕သာ ခ်စ္ၾကတာ။ သိပ္အပိုးက်ိဳးလွတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ မွန္တယ္ထင္ရင္ ကန္႕လန္႕တိုက္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳး။
ေက်ာင္းကဆရာ၊ဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္တက္မွ အမွတ္ေပးမယ္လို႕ ၾကားတာနဲ႕ လံုး၀အဲ့ဒီက်ဴရွင္သြားမတက္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အသင္ျပေကာင္းေနပါေစ။ မတက္ဘူးဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳး။
အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြမွာလည္း စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးလံုး၀မေတြးတတ္ခဲ့တာအမွန္။
ဆရာမက စာအသင္အျပသိပ္ေတာ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း သူသင္ေပးရင္ အရမ္းကိုရွင္းလင္းသြားတာပါ။
သမိုင္းသင္တဲ့ဆရာမ၊ သမိုင္းဖတ္စာအုပ္ကို မကိုင္ဘဲနဲ႕ကို သင္ႏိုင္တဲ့ဆရာမပါ။ ျပင္ပဗဟုသုတေတြပါ ရွင္းေပးျပီး သင္တဲ့ ဆရာမ။
ကိုးတန္း၊ဆယ္တန္းႏွစ္ႏွစ္ ဆရာမနဲ႕သင္ခဲ့ရတယ္။ ကိုးတန္းႏွစ္တုန္းကေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ့။ အျပင္က်ဴရွင္မတတ္တဲ့ ကၽြန္မ ဆရာမသင္တဲ့သင္ခန္းစာနဲ႕တင္ ကြက္တိေပါ့။

ျပႆနာက ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ စတာ။ ဆရာမက စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး သူ႕ဆီကို က်ဴရွင္သြားၾကေပမယ့္ မလာတဲ့ ကၽြန္မကို နည္းနည္းစိုးရိမ္တာပဲလား၊ မ်က္စိေနာက္တာပဲလားေတာ့ မသိ။ တျခားေက်ာင္းသားတေယာက္ကေန တစ္ဆင့္ ေလသံစလာပါတယ္။ ေႏြရာသီမွာကထဲက ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားျပီးျဖစ္တဲ့ကၽြန္မ၊ ထပ္ဆင့္ေျပာရရင္ေတာ့ မိသားစု စီးပြားေရးအေျခအေန အေျပာင္းအလဲမွာ ကၽြန္မ နစ္ျမဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ကၽြန္မကို ခ်စ္ခင္ၾကတ့ဲ ဆရာ၊ဆရာမေတြက ကၽြန္မအိမ္မွာ က်ဴရွင္၀ိုင္းလုပ္ရင္းနဲ႕ ကၽြန္မတေယာက္စာကေတာ့ တျပားမွမေပးရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေပးႏိုင္တဲ့အင္အားလည္း မရွိခဲ့တာအမွန္။

ဒါေပမယ့္ ဆရာမရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ အိမ္မွာဘာသာစံု၀ိုင္းေတြလုပ္ေနျပီး သူ႕ဆီမလာဘူးဆိုတဲ့ အျမင္လည္း ရွိခဲ့မွာေပါ့။
ကၽြန္မတေယာက္ထဲမဟုတ္ဘဲ အျခားေက်ာင္းသားေတြမွာလည္း အဲ့ဒီဆရာမက်ဴရွင္ကိုမသြားတဲ့သူေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မနဲ႕ တြဲတဲ့သူငယ္ခ်င္းတအုပ္စုလံုး။ ဘယ္သူမွ မသြားၾကဘူး။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အုပ္စုက ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္အုပ္စု။
တမိနစ္ေလာက္ အညိမ္ေနရရင္ေတာင္ လူတိုင္းက ထူးဆန္းေနမယ့္ အုပ္စုမ်ိဳး၊ အဲ့ဒီေလာက္ကၽြန္မတို႕ အေဆာ့သန္ခဲ့တာ။
ဒါနဲ႕ ဆက္ေျပာရရင္ ပထမဆံုး လပတ္စာေမးပြဲမွာ ကၽြန္မ သမိုင္းဘာသာ က်တယ္။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္က ၉ဘာသာကို ၅ဘာသာနဲ႕ေျဖရတဲ့ႏွစ္။ ၀ိဇၹာတြဲ ( ပထ၀ီ၊သမိုင္း၊ေဘာဂ ) ဆိုျပီး ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္။ ဒါေပမယ့္ လပတ္စာေမးပြဲေတြမွာေတာ့ တဘာသာခ်င္း အမွတ္ထုတ္ေပးပါတယ္။
ဆရာမက စာေမးပြဲက်တဲ့သူေတြကို ရိုက္ေလ့ရွိတာ ဟိုးပေ၀သဏီထဲကမို႕ ကၽြန္မတို႕ မထူးဆန္းေပမယ့္ စာေမးပြဲက်တဲ့စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္မပါလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အရမ္းကို ထူးဆန္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတအားလည္း ရွက္သြားခဲ့တယ္။ အဆင့္တစ္ကေန ႏွစ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ကမာၻပ်က္မယ့္အတိုင္း ေသာင္းက်န္းတတ္တဲ့ကၽြန္မအတြက္ ဒဏ္ရာ ေတာ္ေတာ္ျပင္းတာ။ ကၽြန္မ ၀ုန္းခနဲထရပ္လုိက္ျပီး ဆရာမ ဘာအတြက္ သမီးကို စာေမးပြဲခ်တာလဲလို႕ ထေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ တခန္းလံုးကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႕ေပါ့။ နင္ ဘယ္ကစာေတြနဲ႕ ေျဖမွန္းမသိဘဲ လိုအပ္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြ မပါလို႕ တမွတ္မွ မေပးတာတဲ့။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမယ္ ၀ုန္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။ တမင္လုပ္ျပီဆိုတာ သိလိုက္တဲ့ ကၽြန္မ ( အခုမွ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့တာပဲ )။ ရိုက္ပါဆိုျပီး အတန္းေရွ႕ထြက္ျပီး အျပံဳးမပ်က္အရိုက္ခံခဲ့တယ္။

ကၽြန္မစိတ္နဲ႕ ကၽြန္မအေၾကာင္းကို သိထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကေတာ့ တအံ့တၾသေပါ့။ ပထမလပတ္မွာ ဒီလိုျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မဒုတိယလပတ္ကို ထပ္ေစာင့္တယ္။ တူညီတဲ့ရလဒ္ပဲ။ ကၽြန္မအတြက္ေသခ်ာသြားျပီေလ။ ေသေသခ်ာခ်ာေျဖထားပါရက္နဲ႕ ကၽြန္မစာေမးပြဲက်တယ္။ ရတဲ့အမွတ္ကလည္း သုည တဲ့။ တမွတ္မွကို ကၽြန္မကို မေပးတာ။ ကၽြန္မ ဒုတိယလပတ္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းျပီ။ နင္ အေၾကာတင္းတယ္။ မ်က္ႏွာေၾကာကို ျပင္စမ္းဆိုျပီး ကၽြန္မကို လက္သီးၾကီးဆုပ္၊ မ်က္လံုးၾကီးျပဴးပီး ၾကည့္ေနတာ။ ကၽြန္မလည္း တစက္မွ မ်က္ႏွာေၾကာမေလ်ာ့ဘူး။ ဆရာမ မ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မဘ၀တေလွ်ာက္မွာ ပထမဆံုးနဲ႕ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ အရိုက္ခံခဲ့ရဖူးတာ အဲ့ဒီဆရာမေၾကာင့္ပါပဲ။ မိသားစုမွာလည္း တခါမွ ကၽြန္မအရိုက္မခံခဲ့ရဖူးဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မ တတိယလပတ္ေျဖတဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္မညဥ္ဆိုးေတြ စေတာ့တာပါပဲ။ သမိုင္းဘာသာေျဖတဲ့ေန႕မွာ တလံုးမွ ကၽြန္မ မေရးခဲ့ဘူး။ ဒီတိုင္း ဗလာစာရြက္အတိုင္းပဲ ကၽြန္မျပန္အပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတမင္လုပ္ျပီဆိုတာ သိတဲ့ ဆရာမ ေဒါသဆိုတာေလ တခန္းလံုး အပ္က်သံေတာင္ ၾကားရမေလာက္ ညိမ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို နင္ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးသလဲတဲ့ တခြန္းပဲ ေမးတယ္။ ကၽြန္မ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ ေျဖလည္း သုည ၊ မေျဖလည္း သုည၊ ေျဖရတာ မင္ကုန္တယ္၊ လက္ေညာင္းလို႕ပါ ဆရာမ ဆိုျပီး ကၽြန္မေျဖသံ အဆံုးမွာ ဆရာမရဲ႕ေဒါသက အထြတ္အထိပ္ေရာက္သြားျပီး ၾကိမ္လံုးကို လႊဲထည့္လိုက္တာ ကၽြန္မေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသျပီမွတ္တာ။ လံုး၀မရိုက္ပါဘူး၊ နံရံကို လဲႊရိုက္ျပီးထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒိတုန္းကေတာ့ ငါ မမွားဖူးဆိုတဲ့ အေတြးေလးနဲ႕ မာနေတြ တခြဲသားနဲ႕ ကၽြန္မေပါ့။ ကၽြန္မဘက္က မွားခဲ့တာဆိုလို႕ ဆရာမကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳခဲ့မိတဲ့အမွားပဲ ရွိတယ္ ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၀ိဇၹာတြဲ ဂုဏ္ထူးမပါခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆရာ၀န္လည္း မျဖစ္ခဲ့ဘူး။


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မဘ၀မွာ ဆရာကို ေစာ္ကားဖူးသလို ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မျပန္ရလိုက္တာပဲလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနာင္တရမိခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနာက္မွာ ဆရာမကို ျပန္သြားကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမကို မွားခဲ့တာ ခြင့္လႊတ္ေပးပါဆိုျပီး ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာပဲ ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။ မွန္သည္ျဖစ္ေစ မွားသည္ျဖစ္ေစ ဆရာဆိုတာ ဆရာပါပဲ။

ဆရာေတြမွာလည္း သူ႕အေၾကာင္းနဲ႕ သူရွိမွာပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘက္က မေစာ္ကားမိတာဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ေကာင္းဖို႕ပါပဲ လို႕ ေတြးေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မဘ၀မွာ မွားခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုနဲ႕အတြက္ တသက္လံုး ေနာင္တဆိုတာ ရွိေနခဲ့ရတာပါပဲ။ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ အားလံုးကို အမွားရွိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႕ အျမဲတမ္း ကန္ေတာ့ရင္း ေတာင္းပန္လွ်က္ပါ။

6 comments:

မီးငယ့္ ကုိကုိ said...

အနေႏၱာအနႏၱ ငါးပါးထဲမွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့...
အာစရိယလုိ႔ေခၚတဲ့ ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ျပစ္မွားမိရင္ ကံႀကီးထုိက္သတဲ့...
ဘာဘဲေျပာေျပာ ဆရာဟာ ဆရာပါဘဲ... ဆရာမွားတာမွန္တာက ဆရာ့တန္ဖုိးေပါ့... ျပစ္မွားမိရင္ တပည့္မွာ အျပစ္ျဖစ္ေတာ့တာပါဘဲ..

မီးငယ္ said...

ကိုကိုေရ ..
အျမဲဆံုးမေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ အမဲစက္တစ္ခုလို႕ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး

စုခ်စ္ said...

ဟမေလး... ဘာမွ ၀င္ေၾကာေတာ့ဘူးေနာ့... ဆံုးမေပးမယ့္သူ ခ်ိေနျပီပဲေနာ္...ကိုကိုေနာ္...
း)
ကန္ဇြန္းရြက္ေက်ာ္ စားဦးမလား...ေဟာဒီက... ၾကီးေဒၚ...
း)

မီးငယ္ said...

ၾကီးစု ဆံုးမတာလည္း လိုခ်င္တာေပါ့လို႕ .. ေျပာပါၾကီးစုရယ္ေနာ္ .. သမီးလည္း ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္စားခ်င္တယ္ ... ဟိဟိ

ဟန္ၾကည္ said...

ကိုယ္တိုင္က ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဒီပို႔စ္ကို က်က်နနနဲ႔ ဖတ္ရင္းစဥ္းစားမိပါတယ္...ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ဆရာဘက္က အမွားမကင္းပါ...ဒါေပမယ့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္လိုက္တာကေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ မွားပါတယ္...ႏိုင္ငံတကာ ယဥ္ေက်းမႈမွာမမွားေပမယ့္ ရင္ဆို္င္ပံု နည္းလမ္းမက်ပါ...မထိေရာက္တဲ့ ရင္ဆိုင္မႈ( တစ္နည္းေျပာရရင္ အရြဲ႕တိုက္ျခင္း) ပဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါ..ဒါေပမယ့္ အဲဒီအရြယ္ကေတာ့ အဲဒီလုိပဲ လုပ္ျဖစ္မွာပါပဲ...ကို္လည္း ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ေပမယ့္ မေက်မနပ္ေတာ့ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ...အခု ကိုယ္တိုင္ ဆရာျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အားလံုးကို နားလည္စျပဳလာပါၿပီ...တစ္ခ်ဳိ႕ဆရာေတြ မွားတဲ့အမွားမ်ဳိးနည္းေအာင္၊ အတၱကင္းႏိုင္သမွ်ကင္းေအာင္လည္း ႀကဳိးစားမိေနပါရဲ႕...ဒီပို႔စ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ...

မီးငယ္ said...

ဆရာဟန္ၾကည္ လာေရာက္လည္ပတ္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ မီးငယ္ တကယ့္ကို မွားခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္စာေတာ္တယ္ ကိုယ္စာရတယ္ဆိုတဲ့ မာန္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆိပ္ျဖစ္ေစခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ဆရာမကို သြားျပီး ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ခဲ့လို႕ ဆရာမလည္း ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့ျပီးပါျပီ။ ေနာင္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မမွားမိေအာင္ ဆင္ျခင္လွ်က္ပါရွင္။

Post a Comment

ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။